Veertig jaar na Live Aid is de internationale noodhulp blijvend veranderd
Zestien uur onafgebroken muziek, 160.000 bezoekers op twee continenten en meer dan vijftig artiesten: er zijn weinig concerten die wereldwijd zoveel indruk maakten als het Live Aid-benefiet, vandaag precies veertig jaar geleden.
Tijdens de bloedhete zomer van 1985 keken zeker 1,5 miljard televisiekijkers verspreid over 150 landen naar de live-uitzending van de twee evenementen, die tegelijk werden gehouden in Londen en Philadelphia. Ze zagen optredens van de grootste sterren van de jaren 80, zoals Queen, Madonna, David Bowie en U2. En met succes. Binnen één dag wist Live Aid meer dan 40 miljoen dollar aan donaties binnen te slepen voor de bestrijding van de hongersnood in Ethiopië.
Veertig jaar na dato staat Live Aid nog altijd in het westerse collectieve geheugen gegrift. Niet alleen omdat het concert de boeken in ging als een van de grootste muziekevenementen aller tijden, maar ook vanwege de blijvende impact die het concert had op de manier waarop internationale hulpverlening wordt georganiseerd.
Bekijk hier een terugblik op het benefietconcert:
Live Aid volgde op een BBC-documentaire van 23 minuten over de hongersnood in Ethiopië. Documentairemaker Michael Buerk noemde de ramp, waarbij tussen de 400.000 en 1 miljoen mensen omkwamen, "van Bijbelse omvang". Het was voor de Ierse zanger en activist Bob Geldof reden om een hulpactie op te zetten. Dat leidde eerst tot een muzikale samenwerking onder de naam Band Aid (Do they know it's Christmas?) en een halfjaar later tot het Live Aid-benefietconcert.
"Dat was in feite het begin van de moderne noodhulp", zegt Thea Hilhorst, hoogleraar humanitaire studies aan de Erasmus Universiteit. Tot 1984 was humanitaire hulp voorbehouden aan grote organisaties als het Internationale Rode Kruis, met daarnaast wat kleinere, vaak kerkelijke groepen die aan liefdadigheid deden. Maar deze actie bracht ook hernieuwde aandacht voor humanitaire hulp bij andere organisaties, die zich eerder vooral bezighielden met ontwikkelingssamenwerking. "De impact van Live Aid was gigantisch", zegt Hilhorst.
Dat beaamt Dawit Giorgis, destijds het hoofd van de Ethiopische Rescue and Rehabilitation Committee. In die rol was hij verantwoordelijk voor de organisatie en coördinatie van noodhulp in Ethiopië. In zijn boek Red Tears beschrijft hij hoe hij in die tijd de noodklok luidde over de hongersnood in Ethiopië, maar bij wereldleiders geen gehoor vond.
"Live Aid wist de westerse wereld te mobiliseren voor een land dat ze totaal niet kenden", zegt Giorgis tegen de NOS. "We kregen zelfs meer geld dan we in eerste instantie nodig hadden, daar hebben we veel levens mee kunnen redden."
RommeltjeMaar in de nasleep van de hulpactie klinkt er ook kritiek. Live Aid leidde weliswaar tot een recordbedrag aan donaties, het uitgeven van het geld verliep chaotisch. "Er werden geen regels aan het gedoneerde geld verbonden", zegt hoogleraar Hilhorst. "De hulp was effectief, maar het was ook een rommeltje."
Giorgis erkent dat. "Er kwamen heel veel organisaties naar Ethiopië, dat op dat moment een van de armste landen in de wereld was. We hadden veel logistieke problemen bij het verdelen van geld en middelen." Het leidde in de jaren daarna tot de oprichting van coördinerende organisaties als OCHA, die noodhulp in goede banen moesten leiden.
Nog altijd is de humanitaire nood in Ethiopië hoog. Het land kampt ook nu met armoede, voedselcrisis en gewapende conflicten. Ethiopiërs zelf kijken daarom met gemengde gevoelens terug op de hulpactie, zegt Daniël Redda, een Ethiopische activist die in Nederland woont.
"Ik ben natuurlijk blij dat er destijds zo veel mensen gered zijn", legt Redda uit. "Maar tegelijkertijd is Ethiopië daardoor afhankelijk geworden van buitenlandse hulp." Dat heeft volgens hem ook gevolgen voor de zelfredzaamheid van het land. "Er wordt nooit gevraagd: wat heb je eigenlijk gedaan om deze ramp te voorkomen?"
StereotypesOok de kersthit van Band Aid ontving nadien toenemende kritiek. Zo liet onder anderen zanger Ed Sheeran, die in 2014 meewerkte aan een hernieuwde versie van Do they know it's Christmas?, vorig jaar weten dat hij niet meer met het nummer geassocieerd wil worden. Volgens critici is het nummer paternalistisch en houdt het lied negatieve stereotypes over Afrikaanse landen in stand.
Redda herkent die stereotypes. "Al decennialang wordt Ethiopië niet gezien als een land van koffie en cultuur, maar als een land van uitgehongerde kinderen."